Ik hou van mannen die het jongetje in henzelf hebben weten te bewaren. Zijn jeugdige, schalkse uitstraling zorgt ervoor dat ik glimlachend naar rechts veeg. Wat hem triggerde heb ik nooit gevraagd maar de match is feit. We chatten, lachen, filosoferen en dagen elkaar naar hartenlust uit. Vrijelijk, alsof we elkaar altijd al gekend hebben. De toon is frivool, openhartig, eerlijk en respectvol. Ik ben nieuwsgierig naar de man waarbij ik zo’n natuurlijke klik voel. Hij is afstandelijk…

Laissez faire

Zijn statement: ‘Richt vooral je peilen op iemand anders! Ik sta helemaal niet open voor een date, laat staan voor een relatie.’ Daarmee is er direct een ‘laissez faire’ sfeer geschapen. Het maakt niet uit, er hangt niets van af. Ik kan gewoon ongedwongen mezelf zijn want er is geen verwachting.

Hart luchten

Maanden gaan voorbij en al wat we doen is vriendschappelijk ‘kletsen’ via Whatsapp. We zeggen elkaar goedemorgen aan het begin van de dag en vragen hoe het geweest is voor we gaan slapen. We delen gevoel, belevenissen en ervaringen. Hij is als een virtueel vriendje waartegen ik ongeremd mijn hart mag luchten. In het volste vertrouwen, zonder scrupules, schaamte of terughoudendheid. Ik ben zijn klankbord, we vragen elkaar soms om advies over uiteenlopende zaken.

Chemie

We delen dezelfde humor, houden elkaar scherp en gunnen elkaar alle geluk. Ik houd gepast afstand, de wetenschap dat hij geen afspraak wenst te maken om elkaar live te treffen geeft me berusting. Ergens vind ik dit ook wel fijn. Er is chemie tussen ons op deze virtuele wijze en dat kan zomaar verdwijnen bij een live ontmoeting. Dat risico wil ik niet nemen. Ik voel me goed bij hem en in deze situatie.

Oprechtheid

Ik vertel hem over andere dates en hoe die gelopen zijn. Ik vertel hem over de superlikes die ik mag ontvangen, waarover ik vereerd ben, maar dat dit gevoel meestal niet wederzijds is. Daar kunnen wij dan weer hartelijk om lachen. Hij geeft mij goedbedoeld advies en reflecteert mijn promiscue gedrag. Ik ben het niet altijd met hem eens en hij begrijpt niet altijd mijn motieven of gedachtegang en ook dat doet niets af aan onze oprechtheid.

Dierbaar

In een spontane opwelling komt hij toch afgereisd. ‘Ik heb zin om de boel de boel te laten en even los te gaan’, zegt hij. Dat vind ik altijd een goed idee en laat hem weten dat hij van harte welkom is. Hoewel ik erg nieuwsgierig naar hem ben realiseer ik me ten volle dat ik het risico loop dat onze magie verdwijnt. Even schiet het door me heen dat ik het heel jammer zal vinden als ons contact ophoudt. Hij is me op een bijzondere wijze nogal dierbaar geworden.

Mezelf verliezen

Het is een jolige boel in de kroeg. Mensen zijn verkleed, er is livemuziek, drank en rumoer. We dansen op de zitbanken, zingen luidkeels mee en hebben plezier. Als hij binnenkomt spot ik hem direct in de menigte en begroet hem als een vriend die ik al jaren ken. Zo voelt het ook, vertrouwd en eigen. Kletsen gaat door het tumult wat moeilijk dus lachen we naar elkaar en zetten af en toe mond tegen oor voor een opmerking. Rozig ben ik want stiekem heb ik al net iets te veel wijntjes gedronken. Mezelf af en toe volledig verliezen in het moment vind ik heerlijk. We hebben plezier samen en wandelen arm in arm van kroeg naar kroeg. Er is een natuurlijke openhartigheid tussen ons, althans, zo voel ik dat.

Broeierige sfeer

Plotseling voel ik de onbedwingbare behoefte om zijn prachtige, uitnodigende kusmond hartstochtelijk te zoenen. Voor ik het weet zijn onze lippen op elkaar gedrukt, midden in de kroeg, als een stel pubers. Zoenen met hem is fijn en ik geniet er met volle teugen van. Ook dit voelt gewoon heel goed en natuurlijk. Van mij mag de nacht eindeloos voortduren. Even is er niets anders, dan hij en ik, in een broeierige, rokerige sfeer die vertroebeld is door drank. ‘Het wordt tijd om naar huis te gaan fluistert hij in mijn oor’ en brengt me netjes tot de voordeur. Enigszins klunzig en onhandig struikel ik uit de auto en neem afscheid van hem. Thuis val ik direct als een blok in slaap.

Imaginary friend

Ben ik verliefd? Nee,
Voelde het goed? Ja.
Is de magie weg? Niet echt.
We blijven gewoon verder appen, zonder remmingen, schaamte of terughoudendheid. We zijn rauw, open en eerlijk naar elkaar. Imaginary friends, zonder verwachting, zonder doel.

Overkomen

En dan ineens de mededeling: ‘We kunnen geen kusjes meer uitwisselen aan het einde van onze berichten.’ Ik trek mijn wenkbrauwen verbaasd op. WTF? ‘She hit me’ vertelt hij en door de app heen voel ik zijn konen gloeien. Totaal onverwacht is er een dame op hem afgestapt, zo een met van die stoute schoenen aan. Ze heeft hem mee uit gevraagd en het was leuk. Zo leuk dat ze nog een keer gingen en toen was het wéér goed. ‘Het overkomt me ineens’, murmelt hij. ‘Ik zit er niet op te wachten, ik wil het niet eens, maar toch zijn daar die kriebels. Die vlinders, dat sprankje, die verrassing.’ Pas als ik bevestig dat ik de dame die hem zo van stuk heeft weten te brengen wil zien stuurt hij haar foto.

Steek

Ze is heel vrouwelijk en mooi, met lange golvende haren en een verleidelijke glimlach. Dit geluk gun ik hem vanuit d e bodem van mijn hart maar toch voel ik een steek. Een venijnige steek in mijn eigen hart van jaloezie en besef. Ik ben erg geraakt, er welt zelfs een traan op in mijn ogen. Waarom moet ik huilen? Het is niet zo dat ik hem per se wil. Ook niet dat ik hem dit niet van harte gun. Ik wens hem juist alle moois en een gelukkige toekomst. Misschien had ik stiekem toch de hoop daar een onderdeel van te mogen zijn.

Verlangen

Wat me raakt is wat zij lijken te hebben. Die vonk, die verliefdheid, dat is waar ik naar verlang. Verbintenis, herkenning en verwantschap. Ik heb geen enkele claim op hem, geen enkel recht en toch voelt hij een beetje als van mij. ‘Ik gun jullie het allerbeste’ stuur ik hem, met een laatste kusje als punt. Vurig hoop ik dat dit mij ook mag overkomen. Juist als ik daar niet op zit te wachten.